Филмите от Латинска Америка много рядко намират място в киноафиша у нас. Без значение, че са сред основните претенденти за призовете на всички престижни кинофестивали, от началото на годината досега в България е имало само една премиера на филм от региона – „Бютифул”.
От тази седмица може да гледате „Колумбиана”, който съвсем не е латиноамерикански, но поне отчасти може да усетите духа на региона.
Ето още 7 заглавия от последните три години, които заслужават вниманието ви.
Силен, въздействащ, на места откровено брутален, но истински. Филм за бандите от подземния свят, в които ако следваш правилата им, живееш добре, но кривнеш ли, те чака смърт. Колкото и да бягаш, където и да се криеш, рано или късно, смъртта ще те застигне. Филм за неограничените човешки възможности, когато става въпрос за бягство от мизерията. За това как пътуваш дни наред върху тавана на едва движещ се влак, с надеждата, че когато стигнеш крайната дестинация, животът ти ще започне наново. Но после осъзнаваш, че това са били едни от хубавите мигове в живота ти, защото поне си имал някаква надежда, преди да се сблъскаш с поредната мизерия.
Награди за режисура и операторско майсторство в Сънданс, награда на ФИПРЕССИ и награда за режисьорски дебют от фестивала в Стокхолм и 3 номинации за наградите „Независим дух”, включително за най-добър филм и режисьор.
Историята започва доста объркано, млада жена се събужда, около нея всичко е в кръв.
Постепенно сме въведени в драмата на красивата Хулия. Живее заедно с приятеля си в нейния дом и нещата вървят добре до момента, в който не го намира заедно с неговия партньор. Той не само, че не се стресира от този факт, дори напротив, кани другия мъж да живее заедно с тях. Омразата в Хулия се натрупва с всяка изминала минута и така един ден тя се озовава зад решетките бременна и с обвинение в убийство. Награда на ФИПРЕССИ от фестивала в Палм Спрингс, номинация за „Златна палма” и награда за дебют на Мартина Гусман, както и още 9 номинации от аржентинската филмова академия.
Хосе разбира, че жената, за която е бил женен 30 години, след което са се развели, се е самоубила.
Религиозни обстоятелства налагат жената да бъде погребана в деня на смъртта си, тъй като според каноните в близките 5 дни погребенията са забранени. Но това, което притеснява Хосе при прибързаното опело е фактът, че под леглото на жената е открита снимка, която предизвиква множество въпроси. „Сребърен Свети Георгий” за режисура от фестивала в Москва, най-добър филм от фестивала в Мар дел Плата и 8 награди на мексиканската филмова академия.
Бето се грижи за луксозна къща, докато бъде продадена.
Единственият му контакт с външния сват е с посетителите, които идват да оглеждат обекта и с проститутката Лупа, на която той плаща всяка седмица, за да го посещава. Бето отказва да напуска къщата и придобива представа за действителността единствено от телевизионните предавания. Но един ден се намира купувач на къщата и Бето трябва да изцяло да промени начина си на живот.
„Златен леопард” и награда на ФИПРЕССИ от фестивала в Локарно, Най-добър филм на фестивала в Керала, награда за дебют от фестивала в Гьотеборг, награди за най-добър филм и за дебют от фестивала в Хавана.
Представител на една нова вълна в латиноамериканското кино, филмите от Венецуела. Даниел и Хулио са много добри приятели, които са отдадени на футбола. Докато Даниел си мечтае да стане професионален футболист, Хулио няма време за мечти, защото трябва да изхранва семейството си и изкарва пари чрез различни подмолни сделки. Животът и на двамата може да се промени, когато в града пристига мениджъра на националния лидер – футболният клуб на Каракас. Но съдбата е решила друго и момчетата ще трябва да избират между семейството и футбола.
3 награди от фестивала в Москва – „Златен Свети Георгий” за най-добър филм, награда на публиката и награда на критиката, награда на журито от фестивала в Хавана и номинация за най-добър чуждоезичен филм от фестивала в Палм Спрингс.
Раймундо пристига в големия град без пукната пара и готов на всякаква работа, стига да му бъде осигурен подслон.
Наемат го в пропаднал ресторант, където спи в хранителните складове, докато учи как да приготвя така наречените специалитети на заведението. Грозновата проститутка става най-редовната му клиентка, а в последствие и най-близкия човек. С течение на времето славата му на добър готвач се разнася из квартала и скоро собственикът на най-престижния ресторант в района предлага работа на Раймундо.
4 награди от фестивала във Валядолид, включително „Златна пика” за най-добър филм, 4 награди от фестивала в Рио де Жанейро, 5 награди от бразилската филмова академия, включително за най-добър филм, режисура и награда на публиката.
Един от доайените на Латинска Америка, представя екранизация по романа на нобеловия лауреат Хосе Сарамаго.
Мястото на действие е непознато, персонажите са безименни, навсякъде върлува неизвестен вирус, който покосява зрението на хората. Майсторски заснет шедьовър, в който неизвестността изпълнява една от главните роли. Партнират й светила като Джулиан Мур, Дани Глоувър, Гаел Гарсия Бернал, Марк Ръфало и Сандра О. Награда на публиката от фестивала в Ситжес и номинация за „Златна палма”. ... още »
Sin Nombre Мексико, САЩ, 2009, 96 мин. Режисьор: Кари Фукунага В ролите: Едгар Флорес, Кристиан Ферер, Паулина Гайтан, Марсела Ферегрино
Има някаква обща нишка между повечето филми заснети в Латинска Америка. Всичките са натуралистични, без блясък, снимани са по прашните улици на градовете, не в някое лъскаво студио, предизвикват целият ти арсенал от чувства, докато ги гледаш, насълзяваш се, ама по един по-истински начин, и от тъга, и от гняв, не онзи холивудски плач по главната героиня, която цял филм умира и накрая режисьорът решава, че филмът ще е много тъжен, ако наистина умре и просто историята свършва. Обикновено в тези филми няма звезди, защото латинозвездите са в сапунените сериали. Актьорите са също толкова истински и натуралистични, колкото и самите филми. И персонажите им умират. И ти става тъжно. Ама наистина гадно.
„Sin Nombre” е филм, който ще ви подейства точно така. Силен, въздействащ, на места откровено брутален, но истински. Филм за бандите от подземния свят, в които ако следваш правилата им, живееш добре, но кривнеш ли, те чака смърт. Сигурна смърт. Колкото и да бягаш, където и да се криеш, рано или късно, смъртта ще те застигне. Филм за неограничените човешки възможности, когато става въпрос за бягство от мизерията. За това как пътуваш дни наред върху тавана на едва движещ се влак, с надеждата, че когато стигнеш крайната дестинация, животът ти ще започне наново. Но после осъзнаваш, че това са били едни от хубавите мигове в живота ти, защото поне си имал някаква надежда, преди да се сблъскаш с поредната мизерия. И филм за любовта, но тази, която е невъзможна. Колкото и да я искаш, знаеш че не може да я имаш.
Единствените цветни краски в “Sin Nombre” са тези от есенния пейзаж на фототапета в стаята на Каспър. Тъгата и гневът са татуирани върху филма, така както телата на участниците в него. Филмът свършва, но така те е смазал, че още дълго продължаваш да мислиш.
Мислиш си дали е разумно да пътуваш в Латинска Америка. И дали ако се качиш на влак, върху тавана на купето ти ще има десет души, които преследват неосъществимите си мечти. Мислиш си и за това, откога не си гледал толкова добър филм, без предварително някой да ти е говорил за него.